به عنوان منبع اصلی تامین برق در ایران، نیروی حرارتی کارخانه ها با فشارهای رقابتی فزاینده ای برای برآوردن الزامات نظارتی سختگیرانه برای انتشار گازهای گلخانه ای مضر و دی اکسید کربن مواجه هستند. چنین چالش های خارجی، شرکت های برق در ایران را مجبور می کند تا به طور مداوم بازده تبدیل انرژی واحدهای تولید را بهبود ببخشند. یک راه مستقیم برای کاهش اتلاف انرژی، افزایش در دسترس بودن تجهیزات مولد انرژی با جلوگیری از خطاهای فاجعه بار آنها یا انجام اقدامات تعمیر و نگهداری به موقع در خطاها است. تولید برق قابل اعتماد با حفظ مداوم وضعیت سالم تجهیزات، یک کار مهم و پرزحمت است که به تلاش زیادی از جمله تجزیه و تحلیل عمیق سیستم هدف و استراتژی های پیاده سازی نیاز دارد. به طور سنتی، در دسترس بودن سیستم از طریق فعالیت های تعمیر و نگهداری به عنوان راهی کارآمد برای اطمینان از سطح رضایت بخشی از قابلیت اطمینان در طول عمر مفید سیستم، بهبود یافته است. فعالیت های تعمیر و نگهداری به دو دسته کلی تقسیم می شوند. تعمیر و نگهداری اصلاحی و نگهداری پیشگیرانه در مفهوم تعمیر و نگهداری اصلاحی (که “نگهداری Break-down” یا “نگهداری از کار تا خرابی (run-to-failure)” نیز نامیده می شود)، اقدامات تعمیر و نگهداری فقط در هنگام خرابی یک سیستم (یا تجهیزات) انجام می شود. از آنجایی که تعمیر و نگهداری پیشگیرانه بدون توجه به وضعیت یک سیستم در یک بازه زمانی ثابت انجام می شود، نیاز به نفوذ به سیستم برای جایگزینی قطعات یا زیرسیستم ها دارد و تا زمانی که کار تعمیر و نگهداری تکمیل شود از سرویس خارج می شود.